Czy wiesz że Aktywność fizyczna jest udowodnionym naukowo narzędziem wspomagającym leczenie w 26 jednostkach chorobowych?
Aktywność fizyczna jest udowodnionym naukowo narzędziem wspomagającym leczenie w 26 jednostkach chorobowych [Pedersen 2015]. Pedersen i wsp. w przeglądzie zawierającym ponad 750 prac oryginalnych oraz poglądowych w tym 44 metaanalizy, pokazują skuteczność różnych form aktywności fizycznej w chorobach psychicznych (depresja, zaburzenia lękowe, chroniczny stres, schizofrenia), neurologicznych (choroba otępienna, choroba Parkinsona, Stwardnienie Rozsiane), metabolicznych (otyłość, hiperlipidemia, zespół metaboliczny, policystyczne jajniki, cukrzyca typu 2 oraz cukrzyca typu 1), układu krążenia (udar krwotoczny, nadciśnienie, choroba wieńcowa, zawał mięśnia sercowego, chromanie przystankowe), układu oddechowego (powszechna obturacyjna choroba płuc, astma oskrzelowa, mukowiscydoza), mięśniowo szkieletowego (Choroba zwyrodnieniowa stawów, osteoporoza, ból dolnego odcinka kręgosłupa, reumatoidalne zapalenie stawów) oraz nowotworach (jelita grubego, piersi, prostaty, trzonu macicy).
Aktywność fizyczna była znacząco związana ze stanem zdrowia psychicznego, obniżała natężenie objawów depresji o 19-58%, obniżała poziom lęku oraz stresu, dodatkowo poprawiając funkcję pamięci. W chorobach neurologicznych, aktywność fizyczna obniżała ryzyko otępienia o podłożu naczyniowym o 38%, natomiast ryzyko choroby Alzheimera redukowała o 28%. W chorobie Parkinsona ćwiczenia aerobowe zwiększały możliwości wykonania aktywności dnia codziennego, prędkość chodu oraz jakość życia. W stwardnieniu rozsianym ćwiczenia siłowe pozytywnie oddziaływały na wydolność, chód (pozytywna zmiana o 19% możliwości chodu), równowagę i poprawę nastroju. W chorobach metabolicznych utrata masy ciała była spowodowana głównie ćwiczeniami aerobowymi (>60% tętna maksymalnego obliczonego z uproszczonego wzoru 220 – wiek ), co więcej znacznie większą utratę wagi obserwowano u trenujących vs. nietrenujących badanych – różnica 1,5 kg. Trenujący badani z hiperlipiedemią oraz zespołem metabolicznym mieli znaczące obniżenie ryzyka cukrzycy. U kobiet z zespołem policystycznych jajników trening miał pozytywny wpływ na owulację, insulinooporność oraz utratę masy ciała. Aktywność fizyczna redukuje ryzyko nagłych zdarzeń sercowych (zawałów) o około 5%. W chorobach układu mięśniowo-szkieletowego, aktywność fizyczna powoduje m.in. zwiększenie siły mięśniowej. Aktywność fizyczna wydaje się skuteczna w obniżania ryzyka raka piersi, jelita grubego, raka płaskonabłonkowego oraz raka prostaty. U pacjentów z ww. nowotworem obniżają symptomy takie jak zmęczenie, obniżona jakość życia. W dodatku aktywność fizyczna ma działanie protekcyjne podczas chemioterapii.
Pedersen BK, Saltin B. Exercise as medicine – evidence for prescribing exercise as therapy in 26 different chronic diseases. Scand J Med Sci Sports. 2015;25 Suppl 3:1-72.
Opracowanie merytoryczne: Szymon Krupnik
Opracowanie graficzne: Katarzyna Dobrakowska
